Niech cie Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni swe oblicze nad Tobą i niech Cię obdarzy swoja laską.
2010.11.13.
Dzisiaj nikt nie przyszedł. Byliśmy sami. Samotni werbiści pochyleni nad Ciałem Pana. Tak tutaj bywa. Czasem na Eucharystie przyjdzie jedna osoba, czasem dwie, czasem 5, nie więcej. Dzisiaj byliśmy sami. Odprawiając jakby „do ścian". Ale nie byliśmy sami. Słuchałem Ewangelii. „Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi gdy przyjdzie?" Myślę, że po to właśnie tu jesteśmy. By zapalić każdego wieczoru te świece. By wznieść serca w górę ... by się zasłuchać ... Ojcze nasz ... na tej dalekiej ziemi ... Niech się święci Imię Twoje ... na tej zmrożonej ziemi ... Niech przyjdzie Twoje Królestwo ... tutaj. Bo nie wiem kiedy Chrystus przyjdzie, nie wiemy kiedy nadejdzie, przejdzie się po Niebie szukając tych którzy Go czekają ... ujrzy każdą świece, każdy ołtarz każde serce ... w górę serca ... my tu każdego wieczoru wznosimy je do Pana ... by kiedy przyjdzie, nie ominął tej ziemi, tej przepięknej ziemi, tych ludzi, dobrych ludzi, to dla nich tu jesteśmy, by ktoś w ich Imieniu zapalił świece, by ktoś w ich imieniu czekał. Dlatego zielony kolor naszych szat, ...to kolor nadziei, ... tęsknoty ... to kolor życia ... Niech przyjdzie Twoje królestwo ... na tej ziemi. Do tych ludzi. Dobrych ludzi. Widziałem kawałek tego dobra. Starsza babcia nie zdążyła wejść do Trolejbusu, drzwi się zamknęły, maszyna ruszyła ... pół trolejbusu interweniowało: poczekaj! Stać ! Babcia !Młodzi starszym ustępują miejsca, nocny stróż naszego domu pozdrawia mnie serdecznie za każdym razem. Dziś podarowałem tej pani czekoladę. Zdziwiła się. To dobrze. Niech przyjdzie Twoje Królestwo, choć w taki nieudaczny sposób. Tego wieczoru jestem sam. To dobrze. Mam czas pomyśleć. Mam czas pisać. Wczoraj był u mnie Wicia (Wiktor), mój kolega „ze szkolnej ławki" Chińczyk rzecz jasna. To koleżeństwo za jeden „Juan". Znalazłem Chiński banknot u siebie w szufladzie, i dałem mu. Wcześniej on pomógł mi, zaprosił do ławki, i tak nawiązała się relacja. To jego odprowadzałem do akademika. Był u mnie oglądał zdjęcia, powiedziałem że jestem księdzem. On do końca nie rozumie co to jest ksiądz. Nie ważne. Zaprosiłem go do cerkwi. On jeszcze nie był w środku, ale bardzo chciałby zobaczyć. Już zimno na dworze. Mróz coraz mocniej daje osobie znać. Wieczór zapada. Śpię coraz lepiej. Zadanie domowe skończone. Wczoraj nadali „Blade'a Łowce wampirów." Ale to głupi film. Ale w taki sposób tez uczę się języka. Wczoraj też oglądaliśmy z Waldkiem „Porucznika Borewicza" po polsku !!! On ma nagrane 21 odcinków. Zdaje się, że wspólnie będziemy oglądać wszystkie. Lubie wieczory. I te samotne i te przy telewizorze. Kończę. Jutro Niedziela. Jak to Rosjanie nazywają: Zmartwychwstanie :). Niech Przyjdzie Twoje Królestwo.
niedziela, 14 listopada 2010
środa, 10 listopada 2010
2010.11.09
To był ciekawy dzień. Pojechałem na Uniwerek uczyć Rosyjskiego. Po raz pierwszy w szkole. Pan m poczucie humoru. Można jechać jednym autobusem do szkółki i z powrotem: numer autobusa 21:)))), dla niewtajemniczonych powiem, że Białymstoku tym właśnie numerem dojeżdżałem do pracy i do domu, można też jechać Marszrutką, to taki żółty busik, jeździ szybciej ale drożej i płaci się przy wyjściu a nie tak jak w Polsce przy wejściu :). W autobusie konduktor sam podchodzi i wręcza bilet a ty jemu dzingi (kasiorka). Marszutka ma numer ... 11 :)))) ... dla niewtajemniczonych wyjaśniam, że tym numerem w Białymstoku dojeżdżał ja do Kleosina ... czy to tylko zbieg okoliczności ? :) ... potem było śmiesznie. Przyszedł ja do klasy nr 305, czekam na swoją klasę kitajkską, 10m 15, 20 minut i zaczynają wchodzić, ale żadnego Chińczyka, wyglądają na Europejczyków i zbyt dobrze gadają jak na studentów Rosyjskiego. Wchodzi nauczyciel, nie zwraca na mnie uwagi, zaczyna zajęcia, ja pytam czy to klasa jeżyka Ros. A on na to Niet! To ja zdębiał. Na mojej rozpisce tu właśnie powienien być rosyjski. Ale Pan był miły, bardzo. On mi powiedział gdzie mam iść. To ja idę. Patrzę a tam jakiś sekretariat. Wchodzę, 5 kobiet, wyjaśniam o co chodzi: gdzie moja klasa, gdzie moje Kitajce, i nauczycielka ??? ... one ;patrza w plan – pokój 305, ja na to :Niet! Tam ich nie ma :). One szukajs głowią, się dzwonią, potem biegają, patrzą na mnie z litością „płachoj nowyj studient” ale były miłe, chętnie pomagały. I wreszcie jedna przychodzi z moją nauczycielką, ona bierze mnie za rękę i prowadzi, nieśmiało tłumacząc: tymiał czekac pod pokojem 305 do dzwonka, a wtedy ja przychodzę i zabieram studientow do innego pokoju. Ahaaaaaaaaa ... paniatno – rozumiem. Wchodzimy do klasy. Kilkunastu Chińczyków patrzy na mnie jak na 8 cud świata – dopiero przed chwilą uwiadomiłem sobie, że ja dla nich egzotyka. I zaczęła się nauka: oni o wiele lepiej umieją ode mnie, i gadać i pisać, ale ich wymowa nie taka jak być powinna, ciężko zrozumieć co gadają, Natomiast zauważyłem, ze sporo kapuje po Rosyjsku, jak nauczycielka mówi choć niewiele jeszcze od siebie dodam i ujmę w konwersacji, raczej więcej dodam niż ujmę :). Z Chińczykami się polubiliśmy. Oni chętnie pomogli mi się zorientować gdzie następne zajęcia, zaprowadzili, pokazali, wszyscy uśmiechnięci, naprawdę życzliwi. Im bardzo się spodobało, kiedy na następnych zajęciach, wyszedłem na środek (reszta gadała z łąwki) i opowiedziałem o mojej rodzinie, a kiedy się ukłoniłem jak w teatrze bili brawo. Ich bardzo interesuje moja osoba i Polska. Jeden z nich po zajęciach poprosił o mój numer telefonu i dał swój, wracaliśmy też razem, odprowadził ja Jego do akademika. Wspominałem już, że mam rosyjską komórkę ? :) Nie? Już mam. Dlatego nie wysyłać sms, bo i tak nie dojdą. Waldek kupił. Aha, tamta druga nauczycielka, ta bya dopiero sumpatyczna Tymczasem borem lasem. Niech Niepokalana czuwa nad Tobą.
To był ciekawy dzień. Pojechałem na Uniwerek uczyć Rosyjskiego. Po raz pierwszy w szkole. Pan m poczucie humoru. Można jechać jednym autobusem do szkółki i z powrotem: numer autobusa 21:)))), dla niewtajemniczonych powiem, że Białymstoku tym właśnie numerem dojeżdżałem do pracy i do domu, można też jechać Marszrutką, to taki żółty busik, jeździ szybciej ale drożej i płaci się przy wyjściu a nie tak jak w Polsce przy wejściu :). W autobusie konduktor sam podchodzi i wręcza bilet a ty jemu dzingi (kasiorka). Marszutka ma numer ... 11 :)))) ... dla niewtajemniczonych wyjaśniam, że tym numerem w Białymstoku dojeżdżał ja do Kleosina ... czy to tylko zbieg okoliczności ? :) ... potem było śmiesznie. Przyszedł ja do klasy nr 305, czekam na swoją klasę kitajkską, 10m 15, 20 minut i zaczynają wchodzić, ale żadnego Chińczyka, wyglądają na Europejczyków i zbyt dobrze gadają jak na studentów Rosyjskiego. Wchodzi nauczyciel, nie zwraca na mnie uwagi, zaczyna zajęcia, ja pytam czy to klasa jeżyka Ros. A on na to Niet! To ja zdębiał. Na mojej rozpisce tu właśnie powienien być rosyjski. Ale Pan był miły, bardzo. On mi powiedział gdzie mam iść. To ja idę. Patrzę a tam jakiś sekretariat. Wchodzę, 5 kobiet, wyjaśniam o co chodzi: gdzie moja klasa, gdzie moje Kitajce, i nauczycielka ??? ... one ;patrza w plan – pokój 305, ja na to :Niet! Tam ich nie ma :). One szukajs głowią, się dzwonią, potem biegają, patrzą na mnie z litością „płachoj nowyj studient” ale były miłe, chętnie pomagały. I wreszcie jedna przychodzi z moją nauczycielką, ona bierze mnie za rękę i prowadzi, nieśmiało tłumacząc: tymiał czekac pod pokojem 305 do dzwonka, a wtedy ja przychodzę i zabieram studientow do innego pokoju. Ahaaaaaaaaa ... paniatno – rozumiem. Wchodzimy do klasy. Kilkunastu Chińczyków patrzy na mnie jak na 8 cud świata – dopiero przed chwilą uwiadomiłem sobie, że ja dla nich egzotyka. I zaczęła się nauka: oni o wiele lepiej umieją ode mnie, i gadać i pisać, ale ich wymowa nie taka jak być powinna, ciężko zrozumieć co gadają, Natomiast zauważyłem, ze sporo kapuje po Rosyjsku, jak nauczycielka mówi choć niewiele jeszcze od siebie dodam i ujmę w konwersacji, raczej więcej dodam niż ujmę :). Z Chińczykami się polubiliśmy. Oni chętnie pomogli mi się zorientować gdzie następne zajęcia, zaprowadzili, pokazali, wszyscy uśmiechnięci, naprawdę życzliwi. Im bardzo się spodobało, kiedy na następnych zajęciach, wyszedłem na środek (reszta gadała z łąwki) i opowiedziałem o mojej rodzinie, a kiedy się ukłoniłem jak w teatrze bili brawo. Ich bardzo interesuje moja osoba i Polska. Jeden z nich po zajęciach poprosił o mój numer telefonu i dał swój, wracaliśmy też razem, odprowadził ja Jego do akademika. Wspominałem już, że mam rosyjską komórkę ? :) Nie? Już mam. Dlatego nie wysyłać sms, bo i tak nie dojdą. Waldek kupił. Aha, tamta druga nauczycielka, ta bya dopiero sumpatyczna Tymczasem borem lasem. Niech Niepokalana czuwa nad Tobą.
wtorek, 9 listopada 2010
Niech Cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni swe oblicze nad Tobą i niech cię obdarzy swoją łaską,
2010.11.08 Wczoraj (niedziela) zwiedzałem trochę okolice. Miasto jest duże około 300 tysięcy jak twierdzi Waldek, Szerokie przestronne ulice, Japońskie samochody – kierownica z prawej strony :) niemal wszsystkie, ale to dobre samochody, sporo tez starych Ład, te mają po lewej stronie kierownice. Niektóre przejścia dla pieszych nie są namalowane na jezdni, tylko przerwa w krawężniku p obu stronach i tak widać że to przejście dla pieszych :). Wszedłem do cerkwi, jest u nas w sąsiedztwie. Piękna, przepiękna. Akurat był ślub, parze młodej trzymano korony nad głowami, piękny śpiew chóru, wszędzie mnóstwo świeczek,ludzi modlących się, szukających Boga. Tam On jest z pewnością. Potem się trochę pogubiłem, łażąc mniejszymi i większymi ulicami i uliczkami w okolicy. Wczoraj tez uczestniczyłem we mszy parafialnej której przewodniczył Harry, ja śledziłem tekst i to i owo z kazania zrozumiałem. Dzisiaj pojechaliśmy z Waldkiem na Uniwersytet Amurski, tam będę się uczył, jutro zaczynam zajęcia, zaliczono mnie do grupy 3 to grupa Chińczyków. Bardzo miło mnie tam przyjęto. Tam dowiedziałem się, że mają tu najcieplejszą od lat jesień, że jeszcze nigdy taka ciepła nie była. Zobaczymy jak będzie dalej. Czekam owego słynnego -50. Inne osoby też były miłe na Uniwerku. Jedna pani powiedziała nawet: „Do widzenia” po Polsku.
Tymczasem Borem lasem. Niech was Prowadzi Niepokalana
2010.11.08 Wczoraj (niedziela) zwiedzałem trochę okolice. Miasto jest duże około 300 tysięcy jak twierdzi Waldek, Szerokie przestronne ulice, Japońskie samochody – kierownica z prawej strony :) niemal wszsystkie, ale to dobre samochody, sporo tez starych Ład, te mają po lewej stronie kierownice. Niektóre przejścia dla pieszych nie są namalowane na jezdni, tylko przerwa w krawężniku p obu stronach i tak widać że to przejście dla pieszych :). Wszedłem do cerkwi, jest u nas w sąsiedztwie. Piękna, przepiękna. Akurat był ślub, parze młodej trzymano korony nad głowami, piękny śpiew chóru, wszędzie mnóstwo świeczek,ludzi modlących się, szukających Boga. Tam On jest z pewnością. Potem się trochę pogubiłem, łażąc mniejszymi i większymi ulicami i uliczkami w okolicy. Wczoraj tez uczestniczyłem we mszy parafialnej której przewodniczył Harry, ja śledziłem tekst i to i owo z kazania zrozumiałem. Dzisiaj pojechaliśmy z Waldkiem na Uniwersytet Amurski, tam będę się uczył, jutro zaczynam zajęcia, zaliczono mnie do grupy 3 to grupa Chińczyków. Bardzo miło mnie tam przyjęto. Tam dowiedziałem się, że mają tu najcieplejszą od lat jesień, że jeszcze nigdy taka ciepła nie była. Zobaczymy jak będzie dalej. Czekam owego słynnego -50. Inne osoby też były miłe na Uniwerku. Jedna pani powiedziała nawet: „Do widzenia” po Polsku.
Tymczasem Borem lasem. Niech was Prowadzi Niepokalana
poniedziałek, 8 listopada 2010
Pierwsze kroki
Niech Cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni swe oblicze nad Tobą i niech cię obdarzy swoją łaską,
A teraz kilka słów więcej. Podróż byłą piękna. Doleciałem dom Moskwy, duże mistao. Na lotnisku celnicy mi pomogli wypełnić kartę migracyjną, i tam tez rozwaliła się torba od lap topa (pasek urwał się) i resztę podróży musiałem nosić ręcznie. Zjawił się też Darek Pielak, akurat kiedy zacząłem modlić się: przyslij Panie Twego sługę – on staje w drzwiach lotniska. Podróż przez Moskwę nocą trwałą godzinę Balszoj Gorad:) , nasz dom tam centrum remontów – spałem w kanciapie otoczony książkami, 2m na 2m ale było pieknie i ciepło Wspólnota tam wspaniała, przyjęli mnie bardzo serdecznie, jechałem z nimina zakupy apotem na lotnisko Wnukowo – małe ale dobre. Podroz do Błagowieszczeńska sam nie wiem ile trwała, może 8 godz,, ciemno za oknami, nic nie widać, dawali dużojedzenia i picia, spać nie mogłem, było fajnie, az tu nagle, zuipełnie ngle jasna się zaczęło robić. Z minuty na minutę coraz pieknijszy widok, najpierw rozowe niebom złote promieni gdzieś wyłaniające się z ciemności, potem morze białęgo, skłębinego dymu – oceam chmur jak okiem sięgnąć, szcelnie śćciśniet, gęste, grube, przepiękne. Coraz jasniej, coraz bielej, coraz niżej .... zaczynamy ichdotykać wreszcie samolot wleciał w chmury i zaczęło trząść, to było piękne. I nagle chmury się rozstąpiły i ujrzałem – ogromnyteren, sucha brązowa rółnina pode mną, wszędziepełna zamarznietj wody, dzikiej, rozlanej jak chiałe natury, nie uregolowane żeki i jeziora, pomiędzy nimi drogi wyglądające jak polne małe kaniony, i drzewa, mnóstwo gołych białych drzew – od czasu do czasu jakiś samochód, dom, światełko. Przepiekny widok, surowe piękno. Lotnisko. Małe, szare, ale ma swój urok. Podoba mi się tu. Naprawdę. Tam spotĸąlęm Waldka Kalinowskiego, werbistę, mojego współbrata, bardzo serdecznie mnie przyjął i już się polubiliśmy. W blaszanym baraku wydano mibagaż i pojechaliśmy do domu. Mieszkania mamy na 5 cpietrze, numer 17, a za płotem Chiny – cudowne, jakie Pan Bógma poczucie humoru :). Mieszkanie duże, ciepłe, ładne, bardzo bardzopodobne donaszychPoslkich mieszkań, niemal bez różnicy. Mam swój pokój. Jest też Harry, indyjczyk, werbista, razem nas trzech. On dobry bardzo dobry człowiek. Juz nawiązliśmy kontakt, gadamy poRosyjsku, trochę kumam i całkiem nimowa nie jestem. Byłem dziś także na Rsoyjskiejmszy w naszej parafii, śledziłem tekst, jak on przewodniczył Eucharystii i uczyłem się. Jest tu kilkudzisięcio sobowa młodych parafian – dzisiaj było 3. To mili ludzie. Jutro niedzilela. Kończę. Wieczór spędzimy we wspolnocie 3 misjonarzy z dala od domu, a przecież w Domu. I to jest piękne. Chwała Bogu. Pozdrawiam.
Niech cie prowadzi Niepokalana
A teraz kilka słów więcej. Podróż byłą piękna. Doleciałem dom Moskwy, duże mistao. Na lotnisku celnicy mi pomogli wypełnić kartę migracyjną, i tam tez rozwaliła się torba od lap topa (pasek urwał się) i resztę podróży musiałem nosić ręcznie. Zjawił się też Darek Pielak, akurat kiedy zacząłem modlić się: przyslij Panie Twego sługę – on staje w drzwiach lotniska. Podróż przez Moskwę nocą trwałą godzinę Balszoj Gorad:) , nasz dom tam centrum remontów – spałem w kanciapie otoczony książkami, 2m na 2m ale było pieknie i ciepło Wspólnota tam wspaniała, przyjęli mnie bardzo serdecznie, jechałem z nimina zakupy apotem na lotnisko Wnukowo – małe ale dobre. Podroz do Błagowieszczeńska sam nie wiem ile trwała, może 8 godz,, ciemno za oknami, nic nie widać, dawali dużojedzenia i picia, spać nie mogłem, było fajnie, az tu nagle, zuipełnie ngle jasna się zaczęło robić. Z minuty na minutę coraz pieknijszy widok, najpierw rozowe niebom złote promieni gdzieś wyłaniające się z ciemności, potem morze białęgo, skłębinego dymu – oceam chmur jak okiem sięgnąć, szcelnie śćciśniet, gęste, grube, przepiękne. Coraz jasniej, coraz bielej, coraz niżej .... zaczynamy ichdotykać wreszcie samolot wleciał w chmury i zaczęło trząść, to było piękne. I nagle chmury się rozstąpiły i ujrzałem – ogromnyteren, sucha brązowa rółnina pode mną, wszędziepełna zamarznietj wody, dzikiej, rozlanej jak chiałe natury, nie uregolowane żeki i jeziora, pomiędzy nimi drogi wyglądające jak polne małe kaniony, i drzewa, mnóstwo gołych białych drzew – od czasu do czasu jakiś samochód, dom, światełko. Przepiekny widok, surowe piękno. Lotnisko. Małe, szare, ale ma swój urok. Podoba mi się tu. Naprawdę. Tam spotĸąlęm Waldka Kalinowskiego, werbistę, mojego współbrata, bardzo serdecznie mnie przyjął i już się polubiliśmy. W blaszanym baraku wydano mibagaż i pojechaliśmy do domu. Mieszkania mamy na 5 cpietrze, numer 17, a za płotem Chiny – cudowne, jakie Pan Bógma poczucie humoru :). Mieszkanie duże, ciepłe, ładne, bardzo bardzopodobne donaszychPoslkich mieszkań, niemal bez różnicy. Mam swój pokój. Jest też Harry, indyjczyk, werbista, razem nas trzech. On dobry bardzo dobry człowiek. Juz nawiązliśmy kontakt, gadamy poRosyjsku, trochę kumam i całkiem nimowa nie jestem. Byłem dziś także na Rsoyjskiejmszy w naszej parafii, śledziłem tekst, jak on przewodniczył Eucharystii i uczyłem się. Jest tu kilkudzisięcio sobowa młodych parafian – dzisiaj było 3. To mili ludzie. Jutro niedzilela. Kończę. Wieczór spędzimy we wspolnocie 3 misjonarzy z dala od domu, a przecież w Domu. I to jest piękne. Chwała Bogu. Pozdrawiam.
Niech cie prowadzi Niepokalana
Subskrybuj:
Posty (Atom)