cd. pamiętnik

2010.12.10

Czasem bywają trudne, bolesne chwile. Człowiek już taki jest, że dłużej je pamięta. Tak, dzisiaj dostałem „po głowie" jak to się mówi. Źle, źle, błąd, nie dobrze przeczytałeś, akcent nie taki jak być powinien, nie wyraźnie, nie zrozumiale, nikt cię nie zrozumie ... nauka języka jest trudna, to walka ze samym sobą. Walka, jakby ze swoim życiem. Bo trzeba „zapomnieć" mówić, myśleć, wyrażać się tak jak do tej pory. Walczysz ze swoim dzieciństwem, młodością, ze wszystkim czego się nauczyłeś. To w końcu język obcy. A musi stać się przecież „swój". Teraz jeszcze lepiej słyszę słowa Pana – kto się zaprze samego siebie ... wyrwać z głowy jakby kawałek siebie ... nie da się tak od razu. Trzeba czasu, pracy, trudu. Potrzeba cierpliwości. Dużo cierpliwości. Potrzebne mi te porażki. To ogień. W ogniu hartuje się złoto, powiada Pismo Święte, w trudzie i bólu, miłość dojrzewa. W mrozie rodzi się pragnienie ciepła. Kim bym był gdybym tylko w słońcu uśmiechał się do Nieba ... kim bym był gdybym w dni deszczowe zakrył przed Bogiem swoją twarz. Miłość, to wierność. Ślubowałem ... na dobre i na złe. Dlatego idę dalej. Patrzę w przyszłość. Z nadzieją, z radością. O tak, wielka jest moja radość. Bo wstałem i idę znowu. Ani myślę się poddać. Ślubowałem. I Pan stanął przy Mnie jako potężny mocarz. „Jam jest Pan, twój Bóg ... kierujący tobą na drodze, która idziesz" W języku Rosyjskim brzmi to trochę inaczej: „prowadzę cię drogą właściwą, drogą którą powinieneś iść" tak właśnie dzisiaj zrozumiałem te słowa, czytane na Mszy Świętej – czytane po Rosyjsku. W dniu w którym zabolało, sam Pan przyszedł z pomocą. Idę drogą, którą powinienem iść. Pan mnie prowadzi. Coraz więcej rozumiem. Mimo bólu i trudu, coraz więcej potrafię. Ja Cię zrozumiałam. Zrozumiałam wszystko. Tak powiedzieli mi dziś parafianie. Już nie długo ... cierpliwości, już niedługo.

 

2010.12.19.

Bądźmy razem.

Za oknami mróz -33 stopnie poniżej zera. To czas ucieczki. Ludzie szybko poruszają się po chodnikach, stoją skuleni na przystankach wypatrując upragnionego autobusu, z radością wbiegają do sklepów, by chociaż na chwilę się ogrzać. Szyby zamarznięte na kość, pod nogami trzeszczy śnieg. Betlejemska gwiazda już płonie, już prowadzi wędrowców w to najdziwniejsze miejsce na ziemi, gdzie spełnił i spełnia się cud. To znak. Obietnica się spełnia. Nadzieja, otrzyma nagrodę. Trud wiary wyda swój owoc. Ty zapewne widzisz dziś to co ja: sklepy pełne słodyczy, iskrzące się światłami i ozdobami choinkowymi, miasta błyszczą, cichą kolędą witając Betlejemską noc i jej przedziwnego Gościa ... Nadzieja otrzymuje nagrodę. Tutaj, w Rosyjskim Błągowieszczeńsku nikt nie śpiewa kolęd. Choinka, jest tutaj symbolem nowego roku. Nikt nie buduje stajenki. Ludzie jednak pragną szczęścia. Życzą go sobie nawzajem, nie wiedząc nawet, jak blisko ono jest. Wpatrują się w piękno choinkowych gałązek, karmiąc stęsknione ciepła serca jej zapachem. Tutaj Chrystus rodzi się jak w Betlejem ... po cichu. Ludzie nawet o tym nie wiedzą. Tylko garstka gromadzi się wokół ołtarza, jak pastuszkowie zdziwieni... dlaczego Bóg w taki sposób przychodzi? Może dlatego, że tylko cisza i tęsknota mogą otworzyć mu drzwi...? może dlatego, że tylko wiara i nadzieja mogą go złapać ?... nie wolno nam zapominać: Nie było dla nich miejsca w gospodzie. Nie wolno zapominać, że to nie porażka. To słowa Ewangelii -Dobrej Nowiny. To dobra wiadomość. Czyli to co jest porażką może w rękach Pana być zwycięstwem, drzwiami przez które On wejdzie, bo w momencie porażki rodzi się tęsknota, która otwiera drzwi, która owocuje wiarą ... miej odwagę, mój przyjacielu. Oto jedną cię proszę w tę Betlejemską noc – miej odwagę. Odwagę świętych, odwagę spragnionych, odwagę wiary która płonie światłem Betlejemskiej gwiazdy. Pamiętaj! Właśnie to światło przyprowadziło wędrowców do stajenki. Właśnie to światło, zrodzone w ciemności, zrodzone w miejscu gdzie nie było miejsca dla Boga przyprowadziło trwających w mroku do źródła życia ... Miej proszę cię światło w sobie. By inni odnaleźli to miejsce, by i inni ogrzali się przy Jego źródle, miej proszę cię nadzieję, by dać ją tym, którzy tęsknią ... którzy marzną z braku miłości.

W tę Betlejemską noc, życzę wam wszystkim, moi bracia i siostry właśnie tego światła, by nie zagasło. By grzało was i waszych bliskich przez cały nadchodzący rok, by stało się źródłem siły i mocy dla tych, których spotkacie, których kochacie, którzy być może są dla was ciężarem. Niech ono płonie, niech was zaprowadzi na Górę Świętą, do Przybytku Pana, tam gdzie nie ma już zimy i bólu łez ... tam gdzie jest nasz Dom. Wspólny ciepły Dom naszego Ojca.

I bądźmy razem.

2010.12.01

2010.12.01
Zapada wieczór. Zima już. Za oknem -20 albo więcej. Tak już jest od paru dni. Kiedy pierwszy raz uderzyło ponad -24 jechałem zamarzniętym na kość autobusem. Nie sam. Z Elwirą. To moja nowa znajoma. Rosjanka, foniatra i laryngolog. Ona chce uczyć się Polskiego, chce studiować medycynę w Polsce. Prosiła o pomoc w języku. Zadziwiające. Widzę w tym zdarzeniu wyraźny Boży palec... parę miesięcy temu, byłem jeszcze na parafii w Rybniku, przeziębiłem się wtedy paskudnie i nagle pojawił się lekarz – dziewczyna ze wspólnoty do której zostałem posłany by posługiwać przez jakiś czas. To ona mi wtedy pomogła. Parę miesięcy później wylądowałem na tej zmarzniętej ziemi... a jeśli tu się czegoś takiego się nabawię to co ? ... ubezpieczenie wprawdzie mam, ale tłuc się po lekarzach, przychodniach w obcym mieście, nie znając języka ... i masz ... człowiek nie musi sam szukać. Jak wielki jest Bóg. Elwira jest prawosławna. Jej mama, bardzo dobra i ciepła osoba, to protestantka, wyznania Anglikańskiego. Z taką swobodą rozmawiamy o Bogu, wierze, o świecie, Ona czuje Boga w sercu. Jestem słaba ... nie zawsze, żyję tak jak wierzę ... choć chciałabym ... a ty? ... powiedziała że chciałaby spotkać człowieka który idzie z Bogiem ręka w rękę, który rozmawia z Nim każdego dnia. Jak Pan nas wszystkich ciekawie prowadzi. Szkoda, że nie wszyscy to czują. Rozmawialiśmy o Rosji... i Polsce ... zadziwiające jak wiele łączy te dwa narody, jak wiele wspólnych uczuć, cierpienia, nadziei... Ona tez jest lekarzem. Mieszka ze swoim mężem w Jakutii – to tzw. Syberia z prawdziwego zdążenia z jaką kojarzy się Syberia nam Polakom. Temperatury zima dochodzą nawet do -60 ... do tego silny wiatr ... i las ... jak tam żyć? - spytałem ... uśmiechnęła się tylko ... byli u nas misjonarze. Prawosławni. Przyjechali z całymi rodzinami. Ojciec Matka i 7 dzieci. W ciągu kilku lat pojawiło się jeszcze troje maluchów. Dojeżdżali do „parafii" 45 kilometrów, z całą rodziną. Jak tam żyć? Ludzie im pomogli. Widzieli ich serce, ich zapał, to że przyjechali w te niegościnne tereny by dać siebie. Więc ktoś dał im chleb, ktoś sweter, ktos podwiózł do domu... ludzie tam żyją, wiec jakoś się da... zadziwiające, ze właśnie tak myślałem o Błągowieszczeńsku kiedy przygotowywałem się do wyjazdu. Patrzę na Niebo czasem. Tu niemal zawsze święci Słońce. Taki tu klimat. Czy to przypadek? Błągowieszczeńsk – Błągowieśćienie oznacza Zwiastowanie ... to miasto nosi Imię tajemnicy przyjścia Chrystusa na świat, Chrystusa – Wschodzącego Słońca jak podaje Ewangelia św. Łukasza ... usta Zacharaiasza, kapłana który oczekiwał mesjasza wypowiedziały te słowa ... wschodzące słońce ... Adwent ... przecież i my oczekujemy ... warto patrzyć w Niebo, warto patrzeć Bogu na ręce, czytać Jego słowa w naszym życiu, czytać życie przez Jego pryzmat ... łatwiej się wtedy zmagać, człowiek widzi sens wielu rzeczy, małych, drobnych, czasem z pozoru głupich i bez znaczenia ... wtedy widzisz słonce ... nadzieję ... masz Moc ... tak ... patrzę Bogu na ręce ... chce iść z Nim ... ręka w Rękę ...

kawałek pamiętnika

Niech cie Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni swe oblicze nad Tobą i niech Cię obdarzy swoja laską.

2010.11.13.
Dzisiaj nikt nie przyszedł. Byliśmy sami. Samotni werbiści pochyleni nad Ciałem Pana. Tak tutaj bywa. Czasem na Eucharystie przyjdzie jedna osoba, czasem dwie, czasem  5, nie więcej. Dzisiaj byliśmy sami. Odprawiając jakby „do ścian". Ale nie byliśmy sami. Słuchałem Ewangelii. „Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi gdy przyjdzie?" Myślę, że po to właśnie tu jesteśmy. By zapalić każdego wieczoru te świece. By wznieść serca w górę ... by się zasłuchać ... Ojcze nasz ... na tej dalekiej ziemi ... Niech się święci Imię Twoje ... na tej zmrożonej ziemi ... Niech przyjdzie Twoje Królestwo ... tutaj. Bo nie wiem kiedy Chrystus przyjdzie, nie wiemy kiedy nadejdzie, przejdzie się po Niebie szukając tych którzy Go czekają ... ujrzy każdą świece, każdy ołtarz każde serce ... w górę serca ... my tu każdego wieczoru wznosimy je do Pana ... by kiedy przyjdzie, nie ominął tej ziemi, tej przepięknej ziemi, tych ludzi, dobrych ludzi, to dla nich tu jesteśmy, by ktoś w ich Imieniu zapalił świece, by ktoś w ich imieniu czekał. Dlatego zielony kolor naszych szat, ...to kolor nadziei, ... tęsknoty ... to kolor życia ... Niech przyjdzie Twoje królestwo ... na tej ziemi. Do tych ludzi. Dobrych ludzi. Widziałem kawałek tego dobra. Starsza babcia nie zdążyła wejść do Trolejbusu, drzwi się zamknęły, maszyna ruszyła ... pół trolejbusu interweniowało: poczekaj! Stać ! Babcia !Młodzi starszym ustępują miejsca, nocny stróż naszego domu pozdrawia mnie serdecznie za każdym razem. Dziś podarowałem tej pani czekoladę. Zdziwiła się. To dobrze. Niech przyjdzie Twoje Królestwo, choć w taki nieudaczny sposób.  Tego wieczoru jestem sam. To dobrze. Mam czas pomyśleć. Mam czas pisać. Wczoraj był u mnie Wicia (Wiktor), mój kolega „ze szkolnej ławki" Chińczyk rzecz jasna. To koleżeństwo za jeden „Juan". Znalazłem Chiński banknot u siebie w szufladzie, i dałem mu. Wcześniej on pomógł mi, zaprosił do ławki, i tak nawiązała się relacja. To jego odprowadzałem do akademika. Był u mnie oglądał zdjęcia, powiedziałem  że jestem księdzem. On do końca nie rozumie co to jest ksiądz. Nie ważne. Zaprosiłem go do cerkwi. On jeszcze nie był w środku, ale bardzo chciałby zobaczyć. Już zimno na dworze. Mróz coraz mocniej daje osobie znać. Wieczór zapada.  Śpię coraz lepiej.   Zadanie domowe skończone. Wczoraj nadali „Blade'a Łowce wampirów." Ale to głupi film. Ale w taki sposób tez uczę się języka. Wczoraj też oglądaliśmy z Waldkiem „Porucznika Borewicza" po polsku !!! On ma nagrane 21 odcinków. Zdaje się, że wspólnie będziemy oglądać wszystkie. Lubie wieczory. I te samotne i te przy telewizorze. Kończę. Jutro Niedziela. Jak to Rosjanie nazywają: Zmartwychwstanie :). Niech Przyjdzie Twoje Królestwo.

2010.11.09
To był ciekawy dzień. Pojechałem na Uniwerek uczyć Rosyjskiego. Po raz pierwszy w szkole. Pan m poczucie humoru. Można jechać jednym autobusem do szkółki i z powrotem: numer autobusa 21:)))), dla niewtajemniczonych powiem, że Białymstoku tym właśnie numerem dojeżdżałem do pracy i do domu, można też jechać Marszrutką, to taki żółty busik, jeździ szybciej ale drożej i płaci się przy wyjściu a nie tak jak w Polsce przy wejściu :). W autobusie konduktor sam podchodzi i wręcza bilet a ty jemu dzingi (kasiorka). Marszutka ma numer ... 11 :)))) ... dla niewtajemniczonych wyjaśniam, że tym numerem w Białymstoku dojeżdżał ja do Kleosina ... czy to tylko zbieg okoliczności ? :) ... potem było śmiesznie. Przyszedł ja do klasy nr 305, czekam na swoją klasę kitajkską, 10m 15, 20 minut i zaczynają wchodzić, ale żadnego Chińczyka, wyglądają na Europejczyków i zbyt dobrze gadają jak na studentów Rosyjskiego. Wchodzi nauczyciel, nie zwraca na mnie uwagi, zaczyna zajęcia, ja pytam czy to klasa jeżyka Ros. A on na to Niet! To ja zdębiał. Na mojej rozpisce tu właśnie powienien być rosyjski. Ale Pan był miły, bardzo. On mi powiedział gdzie mam iść. To ja idę. Patrzę a tam jakiś sekretariat. Wchodzę, 5 kobiet, wyjaśniam o co chodzi: gdzie moja klasa, gdzie moje Kitajce, i nauczycielka ??? ... one ;patrza w plan – pokój 305, ja na to :Niet! Tam ich nie ma :). One szukajs głowią, się dzwonią, potem biegają, patrzą na mnie z litością „płachoj nowyj studient” ale były miłe, chętnie pomagały. I wreszcie jedna przychodzi z moją nauczycielką, ona bierze mnie za rękę i prowadzi, nieśmiało tłumacząc: tymiał czekac pod pokojem 305 do dzwonka, a wtedy ja przychodzę i zabieram studientow do innego pokoju. Ahaaaaaaaaa ... paniatno – rozumiem. Wchodzimy do klasy. Kilkunastu Chińczyków patrzy na mnie jak na 8 cud świata – dopiero przed chwilą uwiadomiłem sobie, że ja dla nich egzotyka. I zaczęła się nauka: oni o wiele lepiej umieją ode mnie, i gadać i pisać, ale ich wymowa nie taka jak być powinna, ciężko zrozumieć co gadają, Natomiast zauważyłem, ze sporo kapuje po Rosyjsku, jak nauczycielka mówi choć niewiele jeszcze od siebie dodam i ujmę w konwersacji, raczej więcej dodam niż ujmę :). Z Chińczykami się polubiliśmy. Oni chętnie pomogli mi się zorientować gdzie następne zajęcia, zaprowadzili, pokazali, wszyscy uśmiechnięci, naprawdę życzliwi. Im bardzo się spodobało, kiedy na następnych zajęciach, wyszedłem na środek (reszta gadała z łąwki) i opowiedziałem o mojej rodzinie, a kiedy się ukłoniłem jak w teatrze bili brawo. Ich bardzo interesuje moja osoba i Polska. Jeden z nich po zajęciach poprosił o mój numer telefonu i dał swój, wracaliśmy też razem, odprowadził ja Jego do akademika. Wspominałem już, że mam rosyjską komórkę ? :) Nie? Już mam. Dlatego nie wysyłać sms, bo i tak nie dojdą. Waldek kupił. Aha, tamta druga nauczycielka, ta bya dopiero sumpatyczna  Tymczasem borem lasem. Niech Niepokalana czuwa nad Tobą.

Niech Cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni swe oblicze nad Tobą i niech cię obdarzy swoją łaską,

2010.11.08 Wczoraj (niedziela) zwiedzałem trochę okolice. Miasto jest duże około 300 tysięcy jak twierdzi Waldek, Szerokie przestronne ulice, Japońskie samochody – kierownica z prawej strony :) niemal wszsystkie, ale to dobre samochody, sporo tez starych Ład, te mają po lewej stronie kierownice. Niektóre przejścia dla pieszych nie są namalowane na jezdni, tylko przerwa w krawężniku p obu stronach i tak widać że to przejście dla pieszych :). Wszedłem do cerkwi, jest u nas w sąsiedztwie. Piękna, przepiękna. Akurat był ślub, parze młodej trzymano korony nad głowami, piękny śpiew chóru, wszędzie mnóstwo świeczek,ludzi modlących się, szukających Boga. Tam On jest z pewnością. Potem się trochę pogubiłem, łażąc mniejszymi i większymi ulicami i uliczkami w okolicy. Wczoraj tez uczestniczyłem we mszy parafialnej której przewodniczył Harry, ja śledziłem tekst i to i owo z kazania zrozumiałem. Dzisiaj pojechaliśmy z Waldkiem na Uniwersytet Amurski, tam będę się uczył, jutro zaczynam zajęcia, zaliczono mnie do grupy 3 to grupa Chińczyków. Bardzo miło mnie tam przyjęto. Tam dowiedziałem się, że mają tu najcieplejszą od lat jesień, że jeszcze nigdy taka ciepła nie była. Zobaczymy jak będzie dalej. Czekam owego słynnego -50. Inne osoby też były miłe na Uniwerku. Jedna pani powiedziała nawet: „Do widzenia” po Polsku.
Tymczasem Borem lasem. Niech was Prowadzi Niepokalana

Pierwsze kroki

Niech Cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni swe oblicze nad Tobą i niech cię obdarzy swoją łaską,

A teraz kilka słów więcej. Podróż byłą piękna. Doleciałem dom Moskwy, duże mistao. Na lotnisku celnicy mi pomogli wypełnić kartę migracyjną, i tam tez rozwaliła się torba od lap topa (pasek urwał się) i resztę podróży musiałem nosić ręcznie. Zjawił się też Darek Pielak, akurat kiedy zacząłem modlić się: przyslij Panie Twego sługę – on staje w drzwiach lotniska. Podróż przez Moskwę nocą trwałą godzinę Balszoj Gorad:) , nasz dom tam centrum remontów – spałem w kanciapie otoczony książkami, 2m na 2m ale było pieknie i ciepło Wspólnota tam wspaniała, przyjęli mnie bardzo serdecznie, jechałem z nimina zakupy apotem na lotnisko Wnukowo – małe ale dobre. Podroz do Błagowieszczeńska sam nie wiem ile trwała, może 8 godz,, ciemno za oknami, nic nie widać, dawali dużojedzenia i picia, spać nie mogłem, było fajnie, az tu nagle, zuipełnie ngle jasna się zaczęło robić. Z minuty na minutę coraz pieknijszy widok, najpierw rozowe niebom złote promieni gdzieś wyłaniające się z ciemności, potem morze białęgo, skłębinego dymu – oceam chmur jak okiem sięgnąć, szcelnie śćciśniet, gęste, grube, przepiękne. Coraz jasniej, coraz bielej, coraz niżej .... zaczynamy ichdotykać wreszcie samolot wleciał w chmury i zaczęło trząść, to było piękne. I nagle chmury się rozstąpiły i ujrzałem – ogromnyteren, sucha brązowa rółnina pode mną, wszędziepełna zamarznietj wody, dzikiej, rozlanej jak chiałe natury, nie uregolowane żeki i jeziora, pomiędzy nimi drogi wyglądające jak polne małe kaniony, i drzewa, mnóstwo gołych białych drzew – od czasu do czasu jakiś samochód, dom, światełko. Przepiekny widok, surowe piękno. Lotnisko. Małe, szare, ale ma swój urok. Podoba mi się tu. Naprawdę. Tam spotĸąlęm Waldka Kalinowskiego, werbistę, mojego współbrata, bardzo serdecznie mnie przyjął i już się polubiliśmy. W blaszanym baraku wydano mibagaż i pojechaliśmy do domu. Mieszkania mamy na 5 cpietrze, numer 17, a za płotem Chiny – cudowne, jakie Pan Bógma poczucie humoru :). Mieszkanie duże, ciepłe, ładne, bardzo bardzopodobne donaszychPoslkich mieszkań, niemal bez różnicy. Mam swój pokój. Jest też Harry, indyjczyk, werbista, razem nas trzech. On dobry bardzo dobry człowiek. Juz nawiązliśmy kontakt, gadamy poRosyjsku, trochę kumam i całkiem nimowa nie jestem. Byłem dziś także na Rsoyjskiejmszy w naszej parafii, śledziłem tekst, jak on przewodniczył Eucharystii i uczyłem się. Jest tu kilkudzisięcio sobowa młodych parafian – dzisiaj było 3. To mili ludzie. Jutro niedzilela. Kończę. Wieczór spędzimy we wspolnocie 3 misjonarzy z dala od domu, a przecież w Domu. I to jest piękne. Chwała Bogu. Pozdrawiam.

Niech cie prowadzi Niepokalana